Rezerwaty przyrody to jedna z najstarszych form jej ochrony. W Polsce jest ich prawie półtora tysiąca, rozproszone po całym kraju, skryte w najmniej dostępnych i znanych miejscach. Niektóre zapomniane, a o niektórych wiedzą tylko wytrawni miłośnicy przyrody, dzięki czemu rezerwaty potrafią ukrywać prawdziwe przyrodnicze perełki. Co raz częściej rezerwaty przyrody udostępniane są turystom poprzez wytyczanie ścieżek przyrodniczych, aby mogli świadomie korzystać z dobrodziejstw natury.

W Barlinecko – Gorzowskim Parku Krajobrazowym znajduje się pięć rezerwatów. Jednym z nich jest niewielki, a jakże cenny przyrodniczo, rezerwat krajobrazowo – leśny „Dębina”. Utworzony został ponad dwadzieścia lat temu, 11 grudnia 1995 r. Rozciąga się na ponad 12 hektarach na terenie gminy i nadleśnictwa Kłodawa. Ochroną został objęty zespół leśny – grąd środkowoeuropejski wraz z bogatym i różnorodnym runem. Jest to

najlepiej zachowany, zbliżony do naturalnego, fragment grądu na całym obszarze Puszczy Gorzowskiej (Barlineckiej) oraz nieliczny na terenie województwa lubuskiego. Na spacer zapraszam właśnie do niego.

Na miejsce zawiedzie nas brukowana droga, dzieląca rezerwat na dwie części. Miesiące wiosenne, to najlepszy czas, aby odwiedzić rezerwat „Dębina”, zanim okap zielonych liści 150 letnich dębów, grabów i buków odgrodzi runo od słońca. A jest co podziwiać. Od strony południowej rozciąga się dywan zawilców gajowych i żółtych, przeplatany fioletową przylaszczką, zaś po stronie północnej obserwować można cenne stanowiska żywca bulwkowego. W runie dostrzec można również marzankę wonną, gwiazdnicę wielkokwiatową, a trochę wyżej, na korze drzew wije się bluszcz pospolity. Nie zawiodą się także miłośnicy

porostów. W rezerwacie oznaczono 50 gatunków porostów nadrzewnych, również te umieszczone w „Czerwonej liście porostów zagrożonych
w Polsce”. Do ciekawostek należą literak właściwy, mąkla tarniowa, pałecznik, czy plamica. 

Przechadzkę wśród dorodnych drzew i kwiecistego runa umilają wiosenne śpiewy świstunki, bogatki, kosa, czy zięby. Dzięcioł czarny i duży swoją obecność zaznacza donośnym bębnieniem. W rezerwacie do życia budzą się również płazy i gady. Zaskroniec zwyczajny i padalec jeszcze niemrawo uciekają spod nóg.

Wrażenie dzikiego, naturalnego lasu w rezerwacie wzmacniają powalone drzewa. Dzięki zaniechaniu ingerencji człowieka w naturalne procesy, martwe drzewa stają się środowiskiem życia dla bogatego świata grzybów, owadów i porostów.

            

Na zakończenie wędrówki, warto przysiąść nad brzegiem Kanału Kłodawskiego, który wyznacza zachodnią granicę rezerwatu. Odpoczywając w ciszy być może dostrzeżemy jeszcze bogatszy świat przyrody rezerwatu „Dębina”…

 

Przygotowała:

Agnieszka Szmatowicz

st. specjalista

w Barlinecko – Gorzowskim Parku Krajobrazowym

i Parku Krajobrazowym „Ujście Warty”