Wspomniany powyżej typ pasterstwa stanowi podstawę tworzenia i funkcjonowania muraw kserotermicznych. Owce na takich murawach wybierają rośliny miękkolistne, pozostawiając gatunki kseromorficzne oraz bardziej zwarte i starsze zarośla. Stąd też wymagane są działania o naturze czynnej ochrony w ramach, których usuwane są ręcznie krzewy głogu, róży, tarniny i podrosty robinii akacjowej, tak by nasłonecznione stoki miały możliwość zarastania gatunkami kserotermicznymi. Dzięki temu, na tych coraz rzadszych siedliskach, mogą egzystować unikatowe gatunki roślin chronionych – wymagające ochrony czynnej – czyli ręcznego usuwania zakrzewień i ich biomasy. Do wspomnianych gatunków chronionych należą, np.: miłek wiosenny – Adonis vernalis, ostnica Jana – Stipa joannis, ostnica włosowata – Stipa capillata, storczyk purpurowy – Orchis purpurea, czy dzwonek boloński – Campanula bononiensis.

Prócz wysokich walorów przyrodniczych, murawy charakteryzują się specyficznym bioklimatem. Posiadają duże walory bioterapeutyczne i psychostymulacyjne. Rośliny murawowe wydzielają dużo olejków eterycznych (np.: marzanka piaskowa – Thymus serpyllum), które mają pozytywny wpływ na zdrowie. Istotną niedogodność stanowi fakt, że murawy rosną na nasłonecznionych, suchych zboczach, przez co są bardzo wrażliwe na uporczywe wydeptywanie. Dlatego nie nadają się do intensywnego ruchu turystycznego, a ich niewielka powierzchnia w skali kraju i Europy powoduje, że wymagane są intensywne działania dla ich ochronny.

Zainteresowanych czynną ochroną muraw odsyłam do publikacji Katarzyny Barańskiej i Andrzeja Jermaczka, pt: „Poradnik utrzymania i ochrony siedliska przyrodniczego 6210 - murawy kserotermiczne”- Wydawnictwa Klubu Przyrodników, Świebodzin 2009.